Анализа на Костов (ТРЕТ ДЕЛ): Радар и под радарот – 250 дена прес-клипинг и аудио-видео мониторинг

Кој ја киднапираше Македонија?

 Вистинскиот одговор бара една мала екскурзија низ годините наназад. Затоа, денес преку еден микс од поблиското минато (“шарената револуција“ и “ангелите“ нарикачи на Боки тредичи) и дешавањата со УСАИД финансирање(поточно “Киднапирање на Македонија“), како вовед, ќе ве потсетам како не “работеа“ како бавча, кој како ќе стигнеше – немци, френци, низоземци, другоземци и друговерци, секако и анкл Сем. Предупредуваше Волтер, многу одамна, во неговата епохална книга“Кандид“, ама кој да слуша. Погодувате, мислам на “демократскиот увоз“ на западни вредности преку српските и меѓународни “канваси“, онаа меѓународна демократско-терористичка буламента, која ги обучи нашите “шарени“ да пљуваат, чкртаат и уништуваат наши државни институции и историско-културни паметници – и за крај им велеше “Ајмо сада пиштаљке“. Демек, да си свиркаат како ништо да не било. А откога ни го воведоа “новиот вредносен и демократски“ систем ни ги активираа и “ангелите“ медиумски нарикачи на Боки 13. Знаете, оние новинарски, обвинителски, судиски и експерти миленичиња, со кои Боки играше мајтап. Ама, би рекле хероите од турските серии, на крајот му го сместија. Само тој и Катица отидоа во ќорка, а сите нивни помагатели, едни на нови функции, други во глувчовски дупки, привремено де.

Да ве потсетам тоа беа “новинарските лепотани и срцки“ од билбордите – уредниците Ацо Кабрамов и Сашо Орданоски, со редакција од 22 новинари(ајде имињата им заборавам), море проектни емисии како “Печат на неделата“, “Лица“ и замислете “Правда и неправда“, како и  нивните “дебати“ и “анализи“ од типот на “Отворено студио 1“, на чело со бардот новинарски Александар Чомовски. Море пробаа и со рекетирање од типот “Македонски инсајдер“, најрекламиран новинарско-истражувачки проект, кој издиша како пробушен балон после првата емисија. Ем плагијат, ем чист новинарски рекет. Треба ли да ве потсетувам дека главната содржина и врвни вредности во таа “демократска програма“ беа Катица Јанева, Фатиме Фетаи, Ленче Ристовска и другите “специјалци“, па легендарната Вилма Русковска и епохалната Добрила Кацарска, секако тука беа и СДСМ-овските легенди Р.Шекеринска, Ф.Ременска, А.Кирацовски, Љ.Николовски, и “невладините“ ѕвезди како Мила Царовска, Б.Маричиќ и Н.Ангеловска. Ај, што настапуваа на “ТВ Боки“(македонска траги-комична бурлеска  во телевизија), тие журкаа, славеа јубилеи и одеа на баци-рака кај нивниот Боки. Сета оваа архи-бригада ни дојде преку мрежата на Сорос, Отвореното општество на Милччин, УСАИД и фондовите на ЕУ.

Во стварноста, реалноста е поинаква

Сите тие ни понудија извртена и грда реалност, која ни ја сервира преку “торнадо-спин“ техника на убедување – случај кога вниманието на јавноста се врти/превртува кон нешто што само по себе не е вредно за внимание, па како такво е не релевантно. Овие модерни макијавелисти и макартисти, кои јас ги нарекувам медиумски нарикачи, се претставуваа дека ја бранат демократијата, слободата на мислата и говорот и се замислуваа како големи борци за човекови права. Жалам, ама јас, и тогаш(преку колумни, анализи и јавни настапи) ги доживував, а и денес се уште ги доживувам на многу специфичен начин: едни како средновековни инквизитори, други како плукнати агит-проп комесари, трети асли ен-ка-ве-де секретари, и четврти спин-доктори – пропагандисти со лик на Берија и Гебелс. Самите за себе велеа и уште тврдат дека се “демократи од 24 карати“, а јас велам, не, не е така. Кога ќе им ја тргнете лажната “демократска наметка“, на виделина излегуваат ноќни дами(сакаш со аналитички стил, новинарски лик, граѓанск-активистички сурат, прокурорски фаци, новокомпонирани наменски експертутки и сл.) од улиците со црвени фенери. Арно ама, ова е демократија, па тие самите си се замислуваат како здружение на часни сестри. Кај најголем број од нив на преден план се изразени следните “демократски“ синдроми: неукост во говорот, нееумност во разговорот/дијалогот, алчност за сребреници, јас-па јас-па јас зависност. Овие не се “трибуналци“, не, никако. Тие се многу пософистицирани. Ни излегуваат преку неколку “окна“ како “независни“, “слободњаци“, “либертас-јанци“, и  имаат “западњачки стил“, баагимити години трениран на скопското, пардон американското Кале. Добро, после нив, со последната УСАИД и друга инфузија, дојдоа синчињата, керките и внучињата, во вид на разноразни “трилинзи“, “вистиномери“, “метаморфози“, “полиграфи“. Добро ги подзаборавив “политикантите“, “топ-темите“, “холистите од 360°“ и голем број закаснети поткасти, ама како нема да ги заборави човек кога по неколку пати митареа – структурално, содржински, море и концептуално – во зависност од тоа од каде доаѓаше “инфузијата“.

И сега, пријателот ми Сашо, кој кога не организира прекрасни изложби, кои будат носталгија за нашата младост, ме прашува: кој ја создаде оваа забегана елита? Кој ги финансираше “независните“ интелектуалци, новинари, аналитичари, политички активисти, “невладини“ организации? Кој ги плаќаше луѓето кои со години ни кажуваа што е правилно, што треба да мислиме, што треба да прифатиме, а што да отфрлиме? Ја гледате ли сега играта?

Продолжуваме со заедничко промислување дека се создаваше вештачка елита, луѓе кои од нигде-никаде станаа “влијателни“, “релевантни“, “авторитети“. Нивните кариери не беа изградени врз знаење, способности и умеење, туку со и врз странско финансирање и активирање за туѓи интереси(“туѓи проклети бели дворови“).

Медиумите купени. Активистите, истренирани, рушилачки настроени, а нивната свест програмирана, да влијае на јавното мислење. Со години не убедуваа дека треба да мислеме како нив, дека само “западните вредности“ се исправни и мораме да ги усвоиме, море и дека тие се единствениот пат, дека нашата традиција, нашиот начин на живот, нашите корени се застарени и треба да ги менуваме.

Сега гледате ли како не поткопаа? Ни го разградија општеството одвнатре. Ни го менуваа нашето македонско ткиво, нудејќи ни некаков глобализам, на сметка на нашиот суверенитет и идентитет.

Не направија економски зависни преку најразлични грантови, невладини проекти и финансирани “експерти“. Медиумите, уредниците и новинарите ги купуваа за “дваесет сребреници“. Ги моделираа младите генерации, новинарите, интелектуалците, политичките аналитичари, кои добиваа специјални платформи да мислат наместо нас.

И што добивме? Пасивен народ, понижен, западнат во апатија, на граница на очај, народ на кој невистината и лагата му ја претставуваа како единствена и исклучива вистина. Народ “окупиран“ од цела една недобронамерна инострана буламента, која искористувајќи ги домашните продадени души, работеше за свои интереси, а не македонски – национални и државни.

Дали ова е демократија? Таква ли е демократијата на САД, ЕУ и целиот Запад? Демократија ли е кога ти наметнуваат туѓи вредности, кои и не се баш вредноста за нас и за Македонија. Па како ќе бидат наши вредности кога ни ја бришат историјата – нашата крвава и славна македонска историја? Кога ни ја менуваат културата, кога ни ја растураат вековната традиција. Се во името на некои повисоки интереси, и некаков си прогрес. Тоа не е никаков прогрес, туку создавање на вештачка нација, нација без свој идентитет, суверенитет и интегритет. Тоа и не е нација, затоа што следи само команди и налози.

Што правиме сега?

Конечно ги отвораме очите, и прогледнавме. Го гледаме списокот на бенефицирани активисти, аналитичари, новинари, невладини, медиуми. Се доајен до бард, експерт до стручњак. Ама сите со фалинка, фабричка грешка – платени, купени, насочувани со римоут контрол, манипулирани, изработени. Грозно, жално, срамно и бедно. Човечка мизерија, изневерување на свеста, предавство на совеста, а рацио ни за лек. Поразително и понижувачки. А треба да живеат со сето ова бреме и натегнат багаж. Аууу, тоа боли и кога не боли. Јас ги жалам.

 Сотир Костов

Оваа анализа го изразува личното мислење на авторот и може да не се совпаѓа со редакцискиот став на курир.мк во целина